Η οικονομική κρίση είναι και ιδεολογική κρίση Συνέντευξη του Μάκη Βορίδη

Ο Μάκης Βορίδης στο βήμα της Βουλής.

Κάθε μέρα τα νέα που καταφθάνουν από το παγκόσμιο οικονομικό μέτωπο είναι όλο και πιο ανησυχητικά. Πιστεύετε ότι είμαστε αντιμέτωποι με το ενδεχόμενο μίας παγκόσμιας οικονομικής καταστροφής;

Είναι αδύνατο αυτή τη στιγμή να γίνει πρόβλεψη. Όμως για εμένα κάθε κίνδυνος ισοδυναμεί και με μία ευκαιρία. Ο κίνδυνος μίας γενικευμένης κρίσης εμπιστοσύνης στο χρηματο-οικονομικό σύστημα είναι υπαρκτός, όμως νομίζω αυτό συνιστά μοναδική ευκαιρία να οικοδομήσουμε μία νέα οικονομική αρχιτεκτονική. Για πολύ καιρό αποφεύγαμε τα δυσάρεστα ερωτήματα. Όλα κατέστησαν εικονικά. Λέμε πως έχουμε ευημερία, όμως είναι εικονική η ευημερία, εάν την μετράς με όρους αύξησης του οικονομικού προϊόντος, ενώ την ίδια ώρα λ.χ. δολοφονείται το περιβάλλον ή παράγεται μία γενιά, που θα αντιμετωπίσει σοβαρότερα προβλήματα υγείας από την προηγούμενη. Η κρίση που βλέπετε ξέρετε τι είναι; Η στιγμή της πραγματικότητας. Οι τράπεζες ζουν με δανεικά. Τα χρηματιστήρια ενσωματώνουν φούσκες. Τα ακίνητα μένουν στα αζήτητα. Δυσάρεστο. Αλλά είναι το τίμημα ενός στρεβλού μηχανισμού, που πρέπει να αλλάξουμε.

Δηλαδή, τι να κάνουμε; Ποιο είναι το ζητούμενο στην κατεύθυνση μίας νέας περιόδου οικονομικής προόδου;

Θα το ακούτε με διάφορες διατυπώσεις. Ο Πρόεδρος Ομπάμα είπε ότι η λύση είναι να επενδύσουμε στην πράσινη ανάπτυξη. Όλοι αναζητούνε ένα καινούργιο παραγωγικό παράδειγμα. Οι ΗΠΑ στην γενετική μηχανική. Η Ιαπωνία στην ρομποτική. Όμως νομίζω, ότι όσο και εάν αυτά είναι ενδιαφέροντα, το σημαντικό είναι να επιστρέψουμε στα βασικά. Αυτά είναι που έχουν χαλάσει. Υπάρχει στο βάθος της κρίσης που περνάμε μία εσφαλμένη ιδεολογία και νοοτροπία ζωής. Να γίνουν όλα γρήγορα. Να γίνουν όλα εύκολα. Να ζήσουμε για το τώρα. Πάρτε τις ΗΠΑ, υποτίθεται την ισχυρότερη οικονομία του κόσμου. Όμως μόνο στα χαρτιά. Στην πραγματικότητα το εμπορικό τους έλλειμμα είναι τόσο μεγάλο, που μοιάζουν με κάποιον που κάνει μεγάλη ζωή με δανεικά – το θέμα των ημερών, αυτό δεν έκαναν οι τράπεζες που χρεοκόπησαν; Όμως τελικά η οικονομική ισχύς είναι ζήτημα ουσιαστικών παραγωγικών δυνατοτήτων. Αυτές εκτός των άλλων προϋποθέτουν ιδεολογία σκληρής δουλειάς, πειθαρχίας, εντιμότητας, ευνομίας. Όλα αυτά δηλαδή που η παιδεία μας δεν προωθεί. Δεν είναι στενά τεχνικό το θέμα.

Για την Ελλάδα, ειδικά, αυτό τι σημαίνει; Μιλάτε για την παιδεία, σε ποιο σημείο θα επισημαίνατε το πρόβλημα;

Για την Ελλάδα αυτές οι διαπιστώσεις έχουν θεμελιώδη, θα έλεγα, κομβική σημασία. Κοιτάξτε τι γίνεται γύρω σας. Η παιδεία τελεί υπό κατάληψη. Οι μαθητές αντί να απαιτούν την αξιολόγηση των δασκάλων τους, συνεργούν για να την αποτρέψουν. Συζητάμε ένα ανύπαρκτο θέμα, όπως το θέμα του ασύλου, την ίδια στιγμή που τα πανεπιστήμιά μας, καταγράφονται στα τελευταία της Ευρώπης. Και όλα αυτά αποκαλούνται «μαθητικό και φοιτητικό κίνημα». Η νέα γενιά, που όφειλε να βρίσκεται στην πρωτοπορία, ποδηγετείται, ώστε να καταστεί το πλέον αντιδραστικό κομμάτι της κοινωνίας.

Πάρτε τη φιλολογία για την γενιά των «επτακοσίων ευρώ». Δηλαδή τι σημαίνει αυτό, εάν δεν ήταν γενιά των «επτακοσίων», αλλά ήταν των «χιλίων» ευρώ, θα ήμασταν εντάξει; Θέλω να πω, ο νέος, εξ ορισμού, πρέπει να θέλει και να διεκδικεί το καλύτερο. Αυτοί που τα λένε αυτά δεν μιλάνε σαν νέοι, αλλά σαν μεσόκοποι συνδικαλιστές. Αυτό τους απασχολεί; Εγώ τους νέους τους θέλω να μην φοβούνται τη ζωή και να την περιχαρακώνουν στα όρια του ενός ή του άλλου μισθολογικού καλουπιού. Το ζητούμενο των νέων δηλαδή είναι τα χίλια ευρώ; Αλλά είναι πάγια η προσέγγιση της Αριστεράς στο θέμα αυτό. Επιχειρεί απλώς να δημιουργήσει εκλογικούς πελάτες, δέσμιους διαφόρων κατασκευασμένων φοβήτρων, και μονίμως ανέτοιμους να πάρουν τις υποθέσεις τους στα χέρια τους, οπότε, αναλαμβάνει το «κίνημα». Πρέπει να αντισταθούμε σε αυτό.

Λέτε δηλαδή, ότι τελικά το πρώτιστο πρόβλημα είναι πρόβλημα πολιτικής και ιδεολογίας και ότι εάν επιχειρήσουμε να δούμε τα δέντρα, ίσως χάσουμε το δάσος;

Ακριβώς. Αυτό νομίζω υπήρξε και το μέγα έλλειμμα της μεταπολιτεύσεως. Εγώ θα δεχθώ ότι η μεταπολίτευση, ως ιστορική περίοδος, συνετέλεσε στην ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών στην Ελλάδα. Καλώς το έκανε. Όμως αυτό συνοδεύτηκε από μία κουλτούρα, υποτίθεται «απελευθερώσεως», που στην πραγματικότητα υπέσκαψε τα αυτονόητα. Από πού θέλετε να αρχίσω και που να τελειώσω;

Να δώσω ένα απλό παράδειγμα. Ξοδεύουμε τεράστια ποσά για εξοπλισμούς, όμως το αυτονόητο και το πρωθύστερο, δηλαδή να έχουμε ένα στράτευμα που να αποτελείται από ανθρώπους που αγαπάνε αυτό που κάνουν, φροντίσαμε να μην το εξασφαλίσουμε. Όταν έγινε η κρίση στα Ίμια, νομίζω ήταν ο κ. Πάγκαλος που παραπονείτο, ότι περίμενε να βρει μπροστά του «Ράμπο» και δεν βρήκε. Και πώς να βρει, όταν οι ίδιοι άνθρωποι, φρόντισαν, πρωτοφανές πράγμα, να κάνουν τις παραγωγικές σχολές των Ενόπλων Δυνάμεων, προσβάσιμες δια των πανελληνίων εξετάσεων. Δηλαδή θέμα βαθμών, γιατί αυτό ελέγχουν οι πανελλήνιες. Όμως ο στρατιωτικός πρωτίστως οφείλει να έχει την κατάλληλη προσωπικότητα. Να είναι φτιαγμένος για το «ρόλο» και να αγαπάει αυτό που κάνει. Για το λόγο αυτό οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρεταννία, η Γαλλία και κάθε χώρα που παίρνει σοβαρά το ζήτημα των ενόπλων δυνάμεων, ουδέποτε διανοήθηκαν να κάνουν τις στρατιωτικές σχολές προσβάσιμες διαμέσου ενός γενικού και απρόσωπου συστήματος επιλογής. Όμως στην Ελλάδα έγινε και πάλι για τους λάθος πολιτικο-ιδεολογικούς λόγους, οπότε την στιγμή που ο κ. Πάγκαλος έψαχνε τους «Ράμπο» δεν τους βρήκε. Όμως η εθνική άμυνα δεν είναι θέμα πολιτικής. Και αυτό το δίνω σαν παράδειγμα.

Αυτή την άρνηση του αυτονόητου την βλέπουμε καθημερινά στην Ελλάδα. Αλλά τι περιμένετε; Πριν λίγες εβδομάδες το εμπορικό κέντρο της πόλης της Αθήνας σχεδόν κάηκε. Σε ποια άλλη χώρα, άραγε, θα γινόταν αυτό και η Αστυνομία θα παρέμενε με τα χέρια σταυρωμένα;

Σε αυτό που περιγράφετε, δηλαδή μία κρίση θεσμών, χωρίς εύκολες λύσεις, πώς βλέπετε το ρόλο του ΛΑ.Ο.Σ.;

Τεράστιο. Και θέλω να είμαι στο σημείο αυτό απόλυτα σαφής. Για εμένα ο ΛΑ.Ο.Σ. υπήρξε η μόνη ανάσα πολιτικής σε αυτό το αρρωστημένο σύστημα παγιωμένων στρεβλώσεων που μόλις σας περιέγραψα. Ξέρετε τι με ικανοποιεί περισσότερο; Ότι με σταματάνε καμιά φορά άνθρωποι του ΠΑΣΟΚ ή του ΚΚΕ και μου λένε, «μόνο εσείς κάνετε αντιπολίτευση». Ξέρετε τι θέλουν να πουν; Ότι εμείς μόνο δεν βαρυνόμαστε με αυτά που βλέπουμε γύρω μας. Γιατί όλα τα υπόλοιπα κόμματα έχουν βάλει το χεράκι τους σε αυτό που σας περιέγραψα, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο. Και έτσι ζήσαμε, ως μη οφείλαμε και ακόμα ζούμε, με διαφθορά, με τρομοκρατία, με οικονομική και κοινωνική στασιμότητα, σε διεθνή περιθωριοποίηση και φυσικά γιατί καταντάει ανέκδοτο, με την παγκόσμια πρωτοτυπία να κυβερνώμεθα στο διηνεκές από ένα δίπολο Καραμανλής - Παπανδρέου, από το οποίο, δίκην εφιάλτη, δεν μπορούμε ως φαίνεται ποτέ να απαλλαγούμε.

Ναι, μόνο εμείς κάνουμε πραγματική αντιπολίτευση. Γιατί μόνο εμείς πιστεύουμε σε μια άλλη Ελλάδα και όχι σε αυτό το «πράγμα» που μόλις προσπάθησα, πολύ αποσπασματικά, να σας επικοινωνήσω και που ο καθένας, βέβαια, που διαβάζει, αυτές τις γραμμές, βλέπει, ακριβώς, μπροστά του, όπως είπα, σαν εφιάλτη. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε αυτό που γίνεται όταν μιλάει ο Καρατζαφέρης στην Βουλή. Ξέρετε γιατί; Γιατί αυτά που λέει ο Καρατζαφέρης δεν είναι λόγια πολιτικής σκοπιμότητας, δεν είναι ατάκες κομματικής γραμμής, δεν είναι απολογία για ένα σάπιο σύστημα, για το οποίο δεν έχει μερίδιο ευθύνης, αλλά λόγια συνείδησης, χωρίς πολιτική ταυτότητα, λόγια δηλαδή που εκφράζουν τον καθένα μας, όταν σε μια στιγμή αυτοκριτικής και εντιμότητας, θα κρίνει το που πάει ο τόπος και ποια είναι η ευθύνη μας για αυτή την πορεία. Είμαι υπερήφανος για την πολιτική μας παρουσία.

Αυτό σημαίνει ότι προβλέπετε ένα καλό αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές;

Με μία λέξη, ναι, με δύο, ναι και δικαίως

http://www.e-grammes.gr/article.php?id=3634